ลาดตระเวนป่าภูเขา ตอนที่ 1 กว่าจะรู้จักป่าภูเขา

ตอนที่ 1 กว่าจะรู้จักป่าภูเขา

             เมษายน 2540 หรือในราวยี่สิบกว่าปีให้หลัง กำลังพลชุดลาดตระเวนจากเขตรักษาพันธุ์ตว์ป่าภูเขียวสี่สิบกว่านาย ออกเดินทางจากที่ตั้งสำนักงานเขตฯ อำเภอคอนสาร จังหวัดชัยภูมิมุ่งหน้าสู่ ค่ายฝึกรบพิเศษน้ำพุง จังหวัดสกลนคร ระหว่างเดินทางสวนเสเฮฮาร้องรำทำเพลงสนุกสนานเหมือนได้เดินทางไปท่องเที่ยวยังแดนสวรรค์วิมาน เงินในกระเป๋ามีเท่าไหร่ควักมันออกมาจับจ่ายใช้สอยไปตามอารมของคนได้เดินทางท่องเที่ยวจนขวดแก้วน้ำใสสีแดงกระจายเกลื่อนหลังกระบะรถยนต์ เสียงเพลงหลั่งไหลออกมาจากสมองไม่สิ้นสุด เหมือนกับการเดินทางยังเหลืออีกยาวไกล

            เป็นครั้งที่สามหรือสี่จำไม่ได้ ที่ผมถูกเรียกตัวให้ไปรับการฝึกลาดตระเวน แต่ในครั้งนี้มันรู้สึกพิเศษยังไงไม่รู้เพราะเป็นการฝึกนอกสถานที่ตั้งและเดินทางไกล ด้วยวัยหนุ่มแน่นสมัยนั้นจึงมีแต่ความบันเทิงรื่นเริงใจ ไม่คิดว่าเป็นการบังคับจิตใจแต่อย่างใด

            เมื่อตะวันบ่ายคล้อยล่วงเข้าสู่เวลาเย็น เสียงเพลงก็เริ่มซาลงเพื่อนๆส่วนใหญ่หลับด้วยฤทธิ์น้ำใส รถยนต์เคลื่อนตัวเข้าสู่ป่าจนมาถึงประตูด่านป้ายบอกว่า "ค่ายฝึกรบพิเศษน้ำพุง" มีทหารห้าถึงหกนายยืนขวางประตู ทันทีที่รถหยุด เสียงดังกังวาฬตวาดขึ้น "ทั้งหมดฟังเรียกแถว" เฮ้ยเสียงแบบนี้คุ้นหูผมนึกในใจ ไม่มีการทักทายหรือเชิญเข้าที่พักก่อนหรือถึงเรียกรวมพลเช็คยอดอัตรากำลัง บางคนหลับๆอยู่ถูกเพื่อนดึงลุกขึ้นมา กว่าจะตั้งสติได้เพื่อนกระโดดลงรถกันหมด "ทำไมพวกมึงช้าจังว๊ะ"เสียงตวาดตามมาอีกรอบ "หมอบๆๆ"คราวนี้ทหารคนเดิมในชุดลายพรางสั่งหมอบทุกคนก็ล้มลงหมอบราบกับพื้น "ที่นี่เป็นเขตพื้นที่ของทหารไม่ใช่คนภายนอกจะเข้าจะออกได้ง่ายๆ มันมีกฏ ระเบียบ ที่ต้องเคารพและปฏิบัติ วันนี้จะอนุญาตให้พวกท่านเข้าไปได้ แต่จะต้องคลานเข้าไป"นี่เป็นการต้อนรับแบบพิเศษสมชื่อค่ายเขาจริงๆ กว่าจะได้เข้าที่พักและกินข้าวเย็นวันแรกโดนสะบักสะบอม

            เช้าวันต่อมาทุกคนพร้อมกันในชุดลาดตระเวนสีดำเช้าแถวตามระเบียบ จัดแบ่งทีมได้สี่หมวดหมู่ อัลฟ่า บลาโว่ ชาลี เดลต้า  ฟังชื่อหมวดหมู่แล้วเหมือนในหนังสงครามฝรั่งหลายๆเรื่องที่ไปรบในสมรภูมิต่างๆทั่วโลกบางครั้งมันก็ทำให้ใจฮึกเหิมขึ้นมา

            หลังจากที่ฟังคำชี้แจงจากผู้อำนวยการฝึกและครูฝึกเสร็จ ขั้นแรกก็ต้องฝึกระเบียบแถวและคำสั่งต่างๆ จนเป็นที่เข้าใจ ตกมาช่วงบ่ายจะเป็นการวิ่งออกกำลังกาย วันนี้ครูฝึกพาวิ่งหกกิโลไปกลับ ถ้าไม่เคยเดินขึ้นเขาลงห้วยมาก่อนน่าจะอ้วกแตกครับ

                ทำไมผมถึงเขียนเล่าถึงการฝึกป่าภูเขาครับ เพราะมันเป็นที่มาของงานลาดตระเวนที่มีคุณภาพของเขตรักษาพันธุ์สัต์ป่าภูเขียวในยุคนั้นและจนถึงปัจจุบัน การฝึกยังไม่สิ้นสุดผมขอเล่าเป็นตอนๆครับ ก็ได้โปรดติดตามตอนต่อไป