ลาดตระเวนป่าภูเขา ตอนที่ 10 พังพานขาว
ตอนที่ 10 พังพานขาว
วันสุดท้ายที่พวกเราได้เข้ารับการฝึกลาดตระเวนภาคป่าภูเขา จากค่ายฝึกการรบพิเศษน้ำพุง จังหวัดสกลนคร คือวันที่เราฝึกแบกซุงเมื่อวานนี้เองครับ มันเป็นวันสุดท้ายของการฝึกที่ต้องใช้ความสามัคคีและพละกำลัง ก็สมเหตุสมผลครับ เนื่องจากพวกเราได้วิ่งทุกวัน วันละอย่างน้อยสิบกิโลเช้าเย็น จนร่างกายแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมากเมื่อเทียบวันแรกที่เข้ามา
วันนี้ทุกคนอยู่ในชุดดำหรือชุดเดินป่า ถามว่าทำไมไม่ใส่ชุดลายพราง สมัยนั้นชุดลายพรางอาจยังไม่บังคับใช้ครับ ชุดลาดตระเวนจึงใส่ชุดดำมันหาซื้อตามท้องตลาดได้ง่ายดี หรืดถ้าอยากได้ของดีก็ไปหาซื้อต่อจากทหารพราน ทุกคนใบหน้ายิ้มแย้ม แจ่มใส ยืนรวมแถวในห้องโถงใหญ่ รับฟังโอวาทจากผู้บังคับกองร้อยและเริ่มทยอยรับใบประกาศพร้อมติดปีกพังพานขาว มันเป็นความภาคภูมิใจที่ครั้งหนึ่งไม่ได้เป็นทหารแต่ได้รับการฝึกรบแบบพิเศษ หลังจากที่คนสุดท้ายรับใบประกาศก็เป็นการเสร็จสิ้นการฝึกในค่ายรบพิเศษ จึงล่ำลาครูฝึกทุกท่าน เดินทางกลับที่ตั้งทันที นับแต่นั้นผมไม่เคยกลับไปที่ค่ายแห่งนี้อีกเลย ตอนหลังทราบว่าได้ยุบกองร้อยไปแล้ว
ภาระกิจการฝึกของเรายังไม่จบ พักสามวันเจอกัน ลาดตระเวนของจริงในป่าดงดิบลึก สูงชัน กับภาระกิจนำผู้ได้รับบาดเจ็บหรือผู้ประสบเหตุออกจากป่าครับ.ถ้าใครเข้ามาอ่านฝากกดติดตาม กดไลค์ กดแชร์ด้วยขอขอบคุณครับ.
ท้ายที่สุดเขียนมาได้สิบบท เพื่อบันทึกความทรงจำครับ ขอเอ่ยนามและขอขอบพระคุณ
- หัวหน้ากิตติ กรีติยุตานนท์ ผู้อำนวยการฝึก ที่ผันตัวเองมาเป็นชาวนาเต็มขั้น
- หัวหน้าวิชิต อินทรสงเคราะห์ หัวหน้าฝ่ายปราบปราม ผู้ล่วงลับ
- หัวหน้าวรรณชนก สุวรรณกร วิทยากรด้านกฏหมาย ช่างภาพสัตว์ป่ามืออันดับต้นๆของเมืองไทย
- ผู้บังคับกองร้อยค่ายฝึกรบพิเศษน้ำพุง จังหวัดสกลนคร
- ครูฝึกทุกท่านที่ทุ่มเทวิชาให้เต็มที่
- เพื่อนๆที่เข้ารับการฝึกทุกท่านครับ
บันทึกความทรงจำจาก เขตห้ามล่าสัตว์ป่าเขาแผงม้า ตุลาคม 2563
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น